अतिपरिचयादवज्ञा
मूळ संस्कृत श्लोक असा-
अतिपरिचयादवज्ञा संततगमनादनादरो भवति |
मलये भिल्लपुरंध्री चंदनतरूकाष्ठमिन्धनम् कुरुते||
अर्थ: अतिपरिचय झाला म्हणजे अवज्ञा होते (दाट ओळखीच्या माणसाचा मानसन्मान कुणी ठेवत नाही), वारंवार जाणे येणे ठेवल्याने अनादर होतो.
उदाहरणार्थ: मलय पर्वतात राहणाऱ्या भिल्ल स्त्रिया चंदनाचे लाकूड सरपण म्हणून जाळतात.
अथपासून इतिपर्यंत
प्राचीन ग्रंथ किंवा संस्कृत स्तोत्रे पाहिल्यास त्यांचा आरंभ ‘अथ’ पासून होतो आणि शेवट ‘इति’ पासून होतो.
जसे – अथ: श्री गणेशपुराणम् प्रारभ्यते
आणि – इति श्री मारुतीस्रोत्रम् संपूर्णम्
त्यावरून – ‘सुरुवातीपासून शेवटपर्यंत’ असा अर्थ रूढ झाला.
उदा. एकदा ती काही सांगायला लागली की अथपासून इतिपर्यंत सांगणारच; तिला नेमके बोलताच येत नाही.
